بسیاری از مردم کتاب "شاهزاده کوچولو " اثر اگزوپری " را می شناسند . اما شاید همه ندانند که او خلبان جنگی بود و با نازیها

جنگید وکشته شد . قبل از شروع جنگ جهانی دوم اگزوپری در اسپانیا با دیکتاتوری فرانکو می جنگید . او تجربه های حیرت آو

خود را در مجموعه ا ی به نام لبخند گرد آوری کرده است . در یکی از خاطراتش می نویسد که او را اسیر کردند و به زندان

انداختند او که از روی رفتارهای خشونت آمیز نگهبانها حدس زده بود که روز بعد اعدامش خواهند کرد مینویسد :" مطمئن بودم

که مرا اعدام خواهند کرد به همین دلیل بشدت نگران بودم . جیبهایم را گشتم تا شاید سیگار ی پیدا کنم که از زیر دست آنها

نداشتم . از میان نرده ها به زندانبانم نگاه کردم . او حتی نگاهی هم به من نینداخت درست مانند یک مجسمه آنجا ایستاده

بود . فریاد زدم "هی رفیق کبریت داری؟ " به من نگاه کرد شانه هایش را بالا انداخت وبه طرفم آمد . نزدیک تر که آمد و

کبریتش را روشن کرد بی اختیار نگاهش به نگاه من دوخته شد .لبخند زدم ونمی دانم چرا؟ شاید از شدت اضطراب، شاید به

خاطر این که خیلی به او نزدیک ب ودم و نمی توانستم لبخند نزنم . در هر حال لبخند زدم وانگار نوری فاصله بین دلهای ما را پر

کرد میدانستم که او به هیچ وجه چنین چیزی را نمیخواهد ....ولی گرمای لبخند من از میله ها گذشت وبه او رسید و روی لبهای

او هم لبخند شکفت . سیگارم را روشن کرد ولی نرفت و هما نجا ایستاد مستقیم در چشمهایم نگاه کرد و لبخند زد من حالا با

علم به اینکه او نه یک نگهبان زندان که یک انسان است به او لبخند زدم نگاه او حال و هوای دیگری پیدا کرده بود .

پرسید: " بچه داری؟ " با دستهای لرزان کیف پولم را بیرون آوردم وعکس اعضای خانواده ا م را به او نشان دادم وگفتم :" اره

ایناهاش " او هم عکس بچه هایش را به من نشان داد ودرباره نقشه ها و آرزوهایی که برای آنها داشت برایم صحبت کرد . اشک

به چشمهایم هجوم آورد . گفتم که می ترسم دیگر هرگز خانواده ام را نبینم .. دیگر نبینم که بچه هایم چطور بزرگ می ش وند .

چشم های او هم پر از اشک شدند . ناگهان بی آنکه که حرفی بزند . قفل در سلول مرا باز کرد ومرا بیرون برد . بعد هم مرا بیرون

ای حرف بزند.

خود می سازیم . لایه مدارج علمی و مدارک دانشگاهی ، لایه موقعیت شغلی واین که دوست داریم ما را آن گونه ببینند که

نیستیم . زیر همه این لایه ها من حقیقی وارزشمند نهفته است . من ترسی ندارم از این که آن را روح بنامم من ایمان دارم

که روح های انسان ها است که با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند و این روح ها با یکدیگر هیچ خصومتی ندارد . متاسفانه روح ما

و بین ما فاصله هایی را پدید می آورند وسبب تنهایی و انزوایی ما می شوند."

روحانی را احساس می کند . وقتی کودکی را می بینیم چرا لبخند می زنیم؟ چون انسان را پیش روی خود می بینیم که هیچ یک از

روح کودکانه درون ماست که در واقع به لبخند او پاسخ می دهد.